کد مطلب:188770 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:150
سلیمان بن عبدالملک در نگاه امام باقر
با توجه به كوتاهی دوران خلافت سلیمان كه مورخان آن را دو سال و اندی دانسته اند، [1] مطلب زیادی درباره ی او در كتاب های تاریخی ثبت نشده است. اما نقلی تاریخی درباره ی مكاتبه ی عمر بن عبدالعزیز با امام باقر (ع) وجود دارد كه در آن یادی از سلیمان بن عبدالملك شده و امام باقر (ع) نظر خود را درباره ی سلیمان به صراحت بیان داشته است.
یعقوبی در تاریخ خود می نویسد:
عمر بن عبدالعزیز به امام باقر (ع) نامه ای نوشت تا او را بیازماید (از میزان علم و مقام معنوی او باخبر شود). امام باقر (ع) در پاسخ او، نكات هشدار دهنده و پندآموزی را یادآور شد و وی را از فرجام بدرفتاری و پیامدهای قدرت و شاهی بیم داد.
(با توجه به این كه عمر بن عبدالعزیز قبلا در دستگاه سلیمان نقش مشاورت را دارا بود و بر روابط و مكاتبات دربار اشراف داشت، به یاد آورد كه میان سلیمان و امام باقر (ع) نیز مكاتبه ای صورت گرفته و چنان كه به خاطر می آورد، پاسخ امام به سلیمان با پاسخی كه امام به نامه ی وی داده، متفاوت است، از این رو) دستور داد تا پاسخ امام باقر (ع) به سلیمان بن عبدالملك را از لابلای اسناد بیرون كشیده، نزد او آوردند.
نامه را آوردند و او دید كه امام باقر در پاسخ سلیمان سخنی از هشدارها به میان نیاورده، بلكه سلیمان را مورد مدح قرار داده است!
[ صفحه 178]
عمر بن عبدالعزیز به كارگزار خود در مدینه نوشت: محمد بن علی را احضار كن و از ایشان بپرس كه چرا در پاسخ سلیمان او را مدح و ستایش كرده، ولی در پاسخ به نامه من (عمر بن عبدالعزیز) سخن از عدل و احسان به میان آورده است!
كارگزار، به دستور وی امام باقر (ع) را احضار كرد و مطلب را با امام در میان گذاشت. امام باقر (ع) فرمود: سلیمان فردی جبار و زورگو بود و من ناگزیر بودم در نامه ی خود با او، همان گونه سخن بگویم كه مردم ناچارند با جباران سخن بگویند، ولی آن گونه كه پیدا است، سرور تو (عمر بن عبدالعزیز) می خواهد به شیوه ای غیر از شیوه ی جباران رفتار كند و اقدام هایی در جهت كاستن ظلم و جباریت برداشته است، بدین جهت با او به گونه ای سخن گفتم كه مناسب وضع اوست. [2] .
یعقوبی در تاریخ خود می نویسد:
عمر بن عبدالعزیز به امام باقر (ع) نامه ای نوشت تا او را بیازماید (از میزان علم و مقام معنوی او باخبر شود). امام باقر (ع) در پاسخ او، نكات هشدار دهنده و پندآموزی را یادآور شد و وی را از فرجام بدرفتاری و پیامدهای قدرت و شاهی بیم داد.
(با توجه به این كه عمر بن عبدالعزیز قبلا در دستگاه سلیمان نقش مشاورت را دارا بود و بر روابط و مكاتبات دربار اشراف داشت، به یاد آورد كه میان سلیمان و امام باقر (ع) نیز مكاتبه ای صورت گرفته و چنان كه به خاطر می آورد، پاسخ امام به سلیمان با پاسخی كه امام به نامه ی وی داده، متفاوت است، از این رو) دستور داد تا پاسخ امام باقر (ع) به سلیمان بن عبدالملك را از لابلای اسناد بیرون كشیده، نزد او آوردند.
نامه را آوردند و او دید كه امام باقر در پاسخ سلیمان سخنی از هشدارها به میان نیاورده، بلكه سلیمان را مورد مدح قرار داده است!
[ صفحه 178]
عمر بن عبدالعزیز به كارگزار خود در مدینه نوشت: محمد بن علی را احضار كن و از ایشان بپرس كه چرا در پاسخ سلیمان او را مدح و ستایش كرده، ولی در پاسخ به نامه من (عمر بن عبدالعزیز) سخن از عدل و احسان به میان آورده است!
كارگزار، به دستور وی امام باقر (ع) را احضار كرد و مطلب را با امام در میان گذاشت. امام باقر (ع) فرمود: سلیمان فردی جبار و زورگو بود و من ناگزیر بودم در نامه ی خود با او، همان گونه سخن بگویم كه مردم ناچارند با جباران سخن بگویند، ولی آن گونه كه پیدا است، سرور تو (عمر بن عبدالعزیز) می خواهد به شیوه ای غیر از شیوه ی جباران رفتار كند و اقدام هایی در جهت كاستن ظلم و جباریت برداشته است، بدین جهت با او به گونه ای سخن گفتم كه مناسب وضع اوست. [2] .
[1] حياة الحيوان 1 / 100-97.
[2] تاريخ يعقوبي 2 / 305.